lunes, 29 de diciembre de 2008

Sobre payasos, graciosetes y el derecho a la información


Tenía que pasar. Si tensas la cuerda, si rebasas una y otra vez la línea, al final esto revienta...y revienta donde menos te lo esperas y con quien menos te lo esperas. Lo de los programas de televisión con reporteros graciosetes está siendo demasiado. No hay convocatoria, desayuno, rueda de prensa o jornada en el congreso en el que no estén estos Graciosos-Oficiales en la puerta esperando para hacer (tono sarcasmo ON)las preguntas más originales y jocosas del día. "Ha dormido bien?" "cual es su película porno favorita?" y similares.

Todo esto viene a cuento por lo ocurrido el día 22 de diciembre, con la Lotería en Madrid. Uno de estos programas-graciosos-oficial, "Salvados por..." decidió reírse de todos sus compañeros de profesión y gastarnos una broma que parece ser emitirán el próximo 11 de enero.

La historia es por todos conocida. Una actriz contratada por el programa, apareció en una de las administraciones de Madrid que había repartido el Gordo y nos hizo creer a todos que había roto su boleto lavándolo en la lavadora. Todos los medios, dieron la noticia en los informativos, directos, tertulias, productores trabajando a contra reloj para conseguir entrevistas con la casa de la moneda y su departamento de reconstrucción de billetes...todo en vano, por que todo era una broma.

Se que el texto puede sonar a corporativismo, a “nos han tocado a los periodistas y con nosotros no se juega” pero no...no solo se han metido con nuestro trabajo. Se han reído de miles de espectadores y oyentes de informativos, que escucharon y creyeron una noticia falsa, cuando en ningún momento esperas en un informativo recibir una broma (excepto el día de los inocentes se entiende). Han jugado con la ya débil credibilidad de los medios de comunicación. Se han reído de los periodistas también y esto crea un peligroso precedente. Quien me asegura a mi que la próxima rueda de prensa o concentración que me toque seguir no sea una farsa, una bromita de los graciosos...cuidado, está en juego más de lo que parece...entre otras cosas...el derecho a la información.

Y luego está ya el uso de la imagen. No me haría ni pizca de gracia que el 11de enero, en ese programa utilicen mi imagen (o la de cualquiera de mis compañeros) para reírse. Una cosa es que te saquen en la calle metiéndote el dedo en la nariz y que después de pedirte permiso lo emitan (como ocurre con los programas de cámara oculta que tanto abundan en etb, donde nada se emite sin permiso de la “víctima”); y otra muy diferente es que se rían de ti mientras tu estás trabajando...eso si que no. Nadie pidió permiso a los periodistas, cámaras, técnicos y productores para utilizar su imagen...se están metiendo en terreno pantanoso...

El tema ha causado enfado entre periodistas, cámaras...que trabajamos en Madrid...la bromita, la inocentada adelantada...no nos ha hecho gracia

viernes, 5 de diciembre de 2008

Argazki batek, keinu batek sor dezakena


Urduri zegoen Tommie Smith Mexikoko estadiumera irten aurretik. Ez da harritzekoa. Hegan egin zuen, milaka ikusleren aurrean 200metrotako lasterketan. 19,83 segundutan gelditu zen erlojua. 20segunduetatik jeisten zen lehen gizasemea zen Smith. Bainan urduritasuna ez zion urrezko dominak, podium-eko lehen kajoiak sortzen. Hurrengo minutuetan, bere bizitza eta baita olinpiar jokoen historia aldatuko zuen ekintza egitera zihoan.

Neo-esklabu familia batean jaio zen Smith 1944an. Esklabutza ofizialki abolitua zegoen arren, txuri familia batendako lan egiten zuten Tommie Smith-en gurasoek, kotoia biltzen. Texas-en eman zuen haurtzaro guztia. Garai latza beltz batendako, leku ezin aproposago batean, Estatu Batuetako hegoalde itxiena. Irainak, isekak, espaloi honetatik soilik txuriak pasa daitezke, bainugela hau ezin duzu erabili...handikan korrika irten nahian hasi zen kiroletan Tommie Smith.

1968ko olinpiar jokoetan, Estatu Batuetan puri purian zegoen arraza borroka nazioarte mailan erakusteko aukera paregabea aurkitu zuten kirolari afroamerikarrek. Olympic Project for Human Rights (OPHR) egitasmoa martxan jarri zuten. Aldarrikapen eta protesta ekintza isolatuak izanen ziren. Bakoitzak nahi zuen mailara eramanen zuena.

200metroko finalaren ostean eta sariak jaso aurretik, Tommie Smith eta bere taldekidea John Carlos-ek, azken honen emazteak emandako eskularru beltzak jantzi zituzten. Bigarren geratu zen Peter Norman australia gazte txuria. Honek ere, afroamerikarren aldarrikapenarekin bat egin eta bere estatuan aborigenen kontra egiten zirenak salatzeko OPHR-aren pegatina jantzi zuen.

Estatu Batuen ereserkia jotzen hasi zirenean, denok buruan dugun irudia eman zen. Bi kirolari estatubatuarrak burua jeitsi eta ukabil beltzak altxatu zituzten. Black Power esaten zitzaion. Inoiz (gure belaunaldikook) ez diogu soinurik jarri argazkiari. Txistuena, irainena, garrasiena...izan zen soinu banda. Hortxe, podium-ean bertan urteetan luzatuko zen ametsgaiztoa hasi zen hiru atletendako.

1936ko olinpiar jokoetan nazien agurra egiteagatik arazorik ikusten ez zuen Komite Olinpikoak eta baita Estatu Batuetako Komiteak, kritika gogorrak egin zizkieten hiru kirolariei. Hiri olinpikotik kanporatu egin zituzten, bekak kendu eta kirola egiten jarraitzeko bideak itxi egin zizkieten. Oraindik Komite Olinpikoak ez du barkamenik eskatu guzti honengatik.

Hiru atletendako urte latzak etorri ziren. Marginazioa, langabezia, bikotekideekin arazo larriak...nork pentsa zezakeen horrelakorik, Olinpiar joko batzuetan arrakasta izan eta gero.

Tommie Smith-en marka (19,83s) 11urtetan egondu zen gainditu gabe. Smithek beste hamarna munduko errekor zituen 1968ko olinpiar jokoen aurretik. Bainan, historia markatu duen argazki batek, bere bizitza ere markatu zuen. Kotxeak garbitzen eman zituen urte aunitz, unibertsitate bateko atletismo taldearen kargu hartu zuen arte...bainan ordurako jadanik 20urte pasata ziren 1968ko egun hartatik.

Aste honetan, bere keinu horrengatik saria eman diote Madrilen Tommie Smith-i. Arrakasta, famatua, aberatsa seguruenik...izateko bidean zegoen, bainan bere herriarengatik, bere jendearengatik borrokatzeagatik, urtetan zigortua izan zen. Neretzako ohore bat izan da bera ezagutzea.

JO TA KE!